"Ik beschouw het kiezen van wat ik wil doen en op welke basis als een van de grootste uitdagingen in het componeren." Dit schreef Theo Verbey toen hij zijn compositieproces voor zijn Pianotrio (2000) besprak. Hij bewerkte zijn materiaal met een mathematische benadering van ritme en structuur, zowel beïnvloed door de complexe middeleeuwse ritmische formaties van componist Guillaume de Machaut als door de aleatorische composities van John Cage. Deze benadering heeft het verbazingwekkende effect de luisteraar met levendige beelden en heldere vertellingen mee te voeren naar een wereld van fantasie.
Verbeys woorden doen ons afvragen of een componist als Robert Schumann, wiens muziek een oneindige bron van verbeelding en menselijke expressie lijkt te bezitten, niet ook zo heeft gedacht. Het verbinden van muziek en literatuur was zijn hoofdtaak, zoals blijkt uit zijn overvloed aan liederen, fantasie- en karakterstukken. Het lijkt wel of zijn Pianotrio in sol klein (1851) een uitbreiding was van die miniatuur fantasieën, maar dan uitgerekt en gegoten in een klassieke structuur. Dit turbulente en ietwat duistere stuk was opgedragen aan het talent Niels Gade, een jonge Deense componist (violist, organist en dirigent) die zijn aandacht trok. Na enkele jaren in Leipzig te hebben gewoond, is het niet verwonderlijk dat Gade's oorspronkelijk Scandinavische stijl werd beïnvloed door de Duitse geest en expressie. Zijn Novelletten (een genre dat voor het eerst door Schumann werd bedacht) voor pianotrio zijn een set van vijf karaktervolle miniaturen, die vijf zeer verschillende verhalen schetsen over onder andere daadkracht, ondeugendheid en delicate uitingen van liefde. Deze stukken, die hij schreef niet lang na zijn terugkeer naar Kopenhagen in 1853, geven op subtiele wijze blijk van die vermenging van culturen.
Niels Gade (1817-1890)
Noveletten voor pianotrio, opus 29 (1853)
Theo Verbey (1959-2019)
Piano Trio (1999)
—
Robert Schumann (1810-1856)
Pianotrio no. 3 in g klein, opus 110 (1851)